Coraz częściej sójki do miast zaglądają,
bo chociaż najlepiej wśród lasów się mają,
wystarczy drzew kępa na osiedla skraju,
by stworzyć warunki dla ptasiego raju.
I wcale nieprawda, że za siódme morze
opieszała sójka wybrać się nie może,
w ogóle nie spieszy, gdzie droga daleka,
przecież nie wiadomo, co tam na nią czeka.
Chociaż głosu zbytnio nie ma anielskiego,
odmówić nie można pożytku pewnego
jej wrzaskom i skrzekom. Gdy dźwięk się rozlega,
znak daje, że gdzieś tuż drapieżnik przebiega.
To czujne stworzenie wszystko obserwuje
i tylko bezpieczne - ciszę zachowuje.
Woli widzieć innych niźli być widziana,
ciężko ją wypatrzeć, kiedy jest schowana.
Pracowite sójki z dawna sadzą lasy,
kiedy przemijają sprzyjające czasy.
Jako amatorki wielkie na żołędzie,
pośród leśnych skrytek chowają je wszędzie.
Bo zebrać potrafią ich kilka tysięcy,
a w skrytce najwyżej dwie sztuki, nie więcej.
Drogę do nich wszystkich sójki mają w głowie.
chociaż jest ich przecież niezliczone mrowie.
I bywa czasami, że odchodzi zima,
a sójka zapasy w spiżarce wciąż trzyma,
lecz nieubłaganie natura przyzywa
nasionko do wzrostu, gdziekolwiek przebywa.
A większość spiżarek zakłada na ziemi,
pod mchem, gałęziami lub stertą kamieni,
więc rosną dąbrowy i przybywa dębów
bo sójka w żołędzia nie wbiła swych zębów.
Jest lepsza niż leśnik sójka w swoim dziele,
aż dziw, jak duch wielki żyw w tak małym ciele.
Obraz Nadine Trief z Pixabay
