Dzień spędził na preparacji
formuł tajemnych do akcji,
a gdy był przygotowany,
poszedł w korytarz nieznany.
Tunel pod ziemią biegnący
rzeki omijał nurt rwący.
Jeden z drugim brzeg wiślany
łączył, tak był zbudowany.
Ciemność w nim nieprzenikniona,
Mistrza magią rozproszona,
kryła stwora mistycznego,
nie spodziewał się Mistrz jego.
Gdy się mury rozszerzyły,
jego oczy zobaczyły
smoka, co wśród dymu stoi
i niczego się nie boi.
Łuską cały jest pokryty,
a chociaż w półmroku skryty,
pełga blaskiem między cieniem,
bo magicznym jest stworzeniem.
Smok zaciągnął się potężnie,
zionął ogniem bardzo prężnie.
w załom muru Mistrz dał susa
i już z kontratakiem rusza.
Chlapnął wodą z flakonika
i znów za załomem znika.
Woda, co w flakonie była,
nagle się zwielokrotniła.
To magiczna flasza była,
smoka szybko ostudziła
i przygaszon haustem wody,
skorszy stał się do rozmowy.
Mistrz Twardowski znał sposoby
rozumienia smoczej mowy,
lecz smok, co tu siedział w jamie
w mowie ludzkiej niespodzianie
dyskurs podjął, znakiem tego
nie chciał zrobić już nic złego.
"Kimże jesteś, czarowniku?
Czy Ci czymś napsułem szyków?
Co zrobiłem niedobrego,
że mnie gnębisz, niewinnego?"
Mistrz popatrzył, oczy zmrużył,
czymże smok sobie zasłużył?
Tym, że broni domu swego?
Co w tym jest niewłaściwego?
"Ludzie nikną w tym tunelu,
do tej pory bardzo wielu...
Niepokoi to włodarzy,
bo nie wiedzą, co się zdarzy.
Gadaj, co się z nimi stało,
co przykrego ich spotkało?"
Smok się nieco zakłopotał,
widać, że się w sobie miotał,
aż się do wyznania zmusił,
prawdę całą mu wykrztusił.
"Owszem, śmiałków kilku było,
lecz się tutaj zaczadziło.
A że głodem przymierałem,
ciała tedy ich zjadałem.
W Tobie tkwi magiczna dusza,
tedy czad Ciebie nie rusza.
To nie były me rachuby,
aby przywieść ich do zguby."
Przyjął Mistrz te wyjaśnienia,
nie obciążył smok sumienia.
Śmiałek wchodząc do tunelu,
wie, że aby dojść do celu,
życie kładzie swe na szali
i nie zawsze je ocali.
C.D.N.
