Kolejny, niepozorny, niezauważany, a jednak wspaniały, nietuzinkowy i jakże ważny dla równowagi w naturze. Kto?
Zapraszam!
Choć pospolitym zda się ten ptaszek
i szarobury ma fatałaszek,
to czy codzienność lepszą by była,
gdyby wróbelka nie uświadczyła?
Gdy zew miłości wróbelek czuje,
kilka pokoleń w rok wychowuje.
W pary się łączy na życie całe,
choć długowieczny nie jest on wcale.
W szparach, szczelinach gniazda swe snuje,
tam, gdzie się dobrze, bezpiecznie czuje.
Gdy masz pod dachem wróbla, mój panie,
to wciąż radosne słyszysz ćwierkanie.
Ale gniazd nie niszcz, wróbli nie katuj!
Liczebność spada, więc wróble ratuj!
Ptak ten, towarzysz wierny człowieka,
gwoli przetrwania pomocy czeka.
Malutki wróbel nie jest zbyteczny,
historia uczy, że pożyteczny,
Bo gdy wybito w Chinach te ptaki,
to wszystkie plony zjadły robaki.
